تمجید از جنس تردید

به گزارش "راهبرد معاصر"؛ الیاس حضرتی عضو فراکسیون امید روز گذشته و در جلسه استیضاح کرباسیان وزیر اقتصاد اظهارات بی سابقه ای را مطرح کرد. او که به عنوان مخالف کرباسیان در صحن علنی مجلس صحبت می کرد گفت: "ما تنها کسی که دست‌مان می‌رسد وزیر اقتصاد است و گرنه باید، آقای رئیس‌جمهور، جهانگیری، نیلی، نهاوندیان، سیف و نوبخت را استیضاح می‌کردیم" او همچنین مدعی شد: "من برای اینکه در جریان مشکلات مردم قراربگیرم با 250 نفر از مردم دیدار کردم که همه نالان و گریان بودند و من جوابی برایشان نداشتم. بیاید به دور از نگاه حزبی و جناحی به عملکرد دولت نگاه کنیم. روحانی نتوانست به مشکلات اقتصادی توجه کند روحانی لحظه به لحظه عقب نشست و یأس بر این ملت نشست."

این اظهارات الیاس حضرتی از دو بعد "خوش بینانه" و "واقع بینانه" قابل بررسی است. مدیرمسئول روزنامه اعتماد که برخلاف بسیاری از سیاسیون به فنون و تاکتیک های رسانه ای آگاه است خود را به ظاهر قربانی جریان سیاسی اصلاحات کرد. او به عنوان یکی از چهره ای اثرگذار رسانه ای در اردوگاه اصلاحات در قالب انتشار روزنامه اعتماد و سایت اعتمادآنلاین نقش بسزایی در رای اوری روحانی داشته و او هم همانند بسیاری دیگر از چهره های این جریان سیاسی  می بایست به جای فرار رو به جلو، به افکارعمومی پاسخ دهند که براساس چه تضمین هایی به روحانی چک سفید امضا دادند و در همین راستا اعتماد مردم را نسبت به روحانی جلب کردند. اصلاح طلبان پس از به بن بست رسیدن برجام که حیات و ممات توفیقات و وعده های دولت بسته به آن بود تصمیم گرفتند در برابر نوک پیکان انتقادات افکارعمومی که این جریان سیاسی را هدف گرفته بود دولت و جریان رقیب را سپر خود کنند. 

حضرتی به خوبی می داند این روزها و پس از به شکست رسیدن تئوری هایی همچون تشکیل دولت درسایه و تهدید همراه با تمجید دولت فاصله گذاری با دولت دوازدهم و شخص روحانی به استراتژی جریان متبوعش مبدل شده و چه جایی بهتر از مجلس برای بازخورد رسانه ای و تحقق آن. در عین حال مقصرتراشی از جریان رقیب به انضمام القائات و به کارگیری کلیدواژه هایی همچون دولت پنهان تاکتیک طیف هایی مشخص از جریان اصلاحات است تا ازین طریق خود را مبرا از شکل گیری وضع موجود بدانند. این در حالیست که شجاعت روبرو شدن با مشکلات خودساخته، پذیرش اشتباهات و بازگشت به عقب برای ترمیم خطاها بسیار اثرگذار تر از اتخاذ سناریوهایی ست که منتج به خروج صوری حضرتی از فراکسیون امید می شود. 

آنچه مشخص است اینکه جریان اصلاحات با توجه به عدم تحقق وعده هایش به پایگاه اجتماعی متبوع خود شرایط خوبی را سپری نمی کند. آن ها قصد داشتند با سرمایه گذاری بر روی روحانی و تحقق وعده های او جانی دوباره در کالبد جریان سیاسی خود بدمند، جریانی که پس از 88 و به واسطه از دست دادن بخش اعظمی از هویت و اعتماد خود نزد افکارعمومی قصد داشت با بهره گیری از نامزدهایی خارج از اردوگاه خود از ان ها نردبانی برای ظهور و بروز دوباره در سپهر سیاسی کشور بسازد، اما موفق نبود و این روزها شاهد ذره ذره آب شدن اندام واره هایی ست که تلاش شده بود پس از انتخابات 92 جانی تازه بگیرد. 

رفتار اخیر الیاس حضرتی در مجلس نیز برای بقای هر چه بیشتر این جریان سیاسی و فراهم کردن بستر توفیق در کارزاهای انتخاباتی 98 و 1400 است. هر چند اگر منصفانه بخواهیم به ادبیات سیاسی الیاس حضرتی و نطق او در مجلس نگاهی بیاندازیم، باید بگوییم ادبیات و واژه های به کارگرفته شده توسط عضو سابق فراکسیون امید براساس شرط و شروط هایی جای تقدیر دارد، اینکه اقتصاد و مطالبات مردم را ارجح بر منافع سیاسی در نظر بگیری، اینکه مجبور باشی برای بیان حرف حق و انتقاد از نقش دولت در شکل گیری وضع موجود از امتیازات حزبی چشم پوشی کنی و از فراکسیون متبوع خود جدا شوی و اینکه در خانه ملت از درد و رنج اقتصادی مردم سخن به میان آوری همه و همه جای سپاس و تقدیر دارد و باید به احترام این نوع نگرش و ادبیات سیاسی حضرتی کلاه از سر برداریم، به شرط آنکه پشت این رفتار، اهداف سیاسی از پیش تعیین شده قرار نداشته باشد که البته اگر بخواهیم از دریچه واقع بینانه و بر اساس تجربیات گذشته به این موضوع بنگریم، شوربختانه باید گفت این تنها یک استراتژی منتسب به یک جریان سیاسی خاص برای نجات در وقت اضافه است و لا غیر.